,,Sokół"

Oto kolejne opowiadanie Kingi Drab. Serdecznie zapraszamy do czytania o raz pozostawienia później swoich wrażeń po przeczytaniu!

~ ~ ~

„ Powiadają, że nie uda ci się zaprzyjaźnić z sokołem, jeśli sam nim nie jesteś: samotnym, przelotnie tylko goszczącym na tej ziemi, pozbawionym przyjaciół i potrzeby ich posiadania."

-Stephen King

 To miał być wyjątkowy dzień, który oznaczyłem w kalendarzu czerwonym kółkiem: 1 września 2015 roku. Rano nie musiał mnie zrywać na nogi żaden irytujący dźwięk budzika. Wstałem o dwie godziny za wcześnie, gdyż pod czas snu moja ekscytacja osiągnęła punkt kulminacyjny. „Nowy dom, nowa szkoła, nowy ja” - pomyślałem, przygotowując filiżankę kawy.

 Gdy tylko mama powiedziała, że się wyprowadzamy, nie kryłem zadowolenia. Tamtego dnia dostałem porządny zastrzyk w tyłek od doktor Adrenaliny. Pragnąłem jak najszybciej wrzucić niezbędne rzeczy do walizki i wybiec z budynku, którego przez 16 lat nie nazwałem domem. Zamiast tego zadowoliłem się wykrzyczeniem chciwemu właścicielowi bloku, co o nim myślę. Dwa dni później ostatni raz rzuciłem mu na biurko pieniądze za czynsz, a następnie ostentacyjnie trzasnąłem drzwiami. Zawsze chciałem to zrobić. Wiedziałem, iż nigdy nie będę tęsknił za blokiem nr 13. Nie pożegnałem dresów, wieczorami okupujących klatkę schodową. Ani trzydziestoletniego narkomana, który pobił mnie w czwartej klasie. Ani nawet wyleniałej kotki pani Anastazji, która regularnie ozdabiała drzwi naszego mieszkania kolejnymi zadrapaniami. Zerknąłem jedynie przelotnie na popękane ściany, małe okno oraz wiecznie przeciekający sufit. Wybiegłem z mieszkania, nie oglądając się za siebie.  Jadąc samochodem, myślałem o wszystkich ludziach, których nie potrafiłem nienawidzić, choć bardzo się starali, gdyż ja nienawidziłem tylko jednej osoby. Mglisty obraz szerokiej, męskiej twarzy już prawie zniknął w mej pamięci. Miałem nadzieję, że to samo stanie się z blokiem 13.

 Niestety nie mogę powiedzieć, iż po trzech godzinach podróży mama zaparkowała opla przy willi z basenem, albo przy uroczym domku z pięknym ogrodem. Budynek był białym jednopiętrowym maleństwem, jednak znajdował się w (jak to się mówi) „porządnej okolicy”.  Kiedy mama otwierała kluczem drzwi, oczy zaszły jej łzami. Udawałem, że tego nie widzę.

- Pójdę po walizki - powiedziałem wesoło, zostawiając ją na chwilę. Musiała sama przekroczyć próg tego domu, by zrozumieć, iż wreszcie odnalazła tak długo wyczekiwaną oazę. Miejsce pozbawione przeszłości, czyste i niewinne, które wspólnie pomalujemy najpiękniejszymi barwami nadchodzących lat.

 Gdy skończyłem śniadanie, poszedłem do łazienki. Długo zastanawiałem się nad uczesaniem, a jeszcze dłużej nad ubraniem. W końcu postawiłem na swobodny, aczkolwiek elegancki look. Granatowa koszula, ciemne jeansy oraz czerwone trampki idealnie komponowały się z burzą moich rozkopanych włosów. Zadowolony wyszczerzyłem zęby do swego odbicia w lustrze.

- Dasz radę stary! - powiedziałem, po czym poszedłem pożegnać mamę. Siedziała przy otwartym na oścież wielkim oknie i malowała kwitnące za nim bzy. Jej palce poruszały się lekko i sprawnie, a twarz wyrażała skupienie. „Dobrze, że wróciła do malowania” -  pomyślałem. Pocałowałem ją w ciepły policzek.

- Powodzenia synku - szepnęła. Cicho wymknąłem się z pokoju, zostawiając artystkę i jej płótno w innym wymiarze, gdzie nie liczy się czas.

 Liceum Ogólnokształcące im. Henryka Sienkiewicza było zespołem nowoczesnych budynków. Prowadził do niego równo przystrzyżony trawnik, a woźny wciąż latał z kosiarką tam i, z powrotem. Przed szkołą oraz wewnątrz niej kłębił się tłum uczniów, nie tak jak w moim starym gimnazjum.

 Nowa klasa przyjęła mnie bardzo ciepło. Zakumplowałem się z wysokim na dwa metry Darkiem, który grał w szkolnym zespole koszykówki i grafikiem komputerowym Ernestem, zwanym Myszą. Z zadowoleniem odkryłem również, iż mam w klasie kilka na prawdę gorących lasek. Szczególnie wpadła mi w oko wiecznie uśmiechnięta Naomi, której ojciec był Libańczykiem. Szybko polubiłem jej pozytywne nastawienie do życia.

- Śmiała się nawet, gdy złamała sobie nogę lub kiedy dostała jedynkę ze sprawdzianu - powiedział mi Darek.

- Świetnie! Świat potrzebuje przynajmniej jednej wiecznie zadowolonej osoby na sto ciągle smutnych - odparłem.

 Lekcje mijały w atmosferze wzajemnego poznawania. Moja klasa była cudowna! Obyło się bez integracji: oni po prostu wciągnęli mnie do swojej ekipy tak, jakbym od zawsze stanowił jej część. Niestety, na piątej lekcji mój humor prysł bezpowrotnie niczym bańka mydlana.

 Mieliśmy polski z panią Iwoną - małą kobietką o bujnych kształtach, której tyłek ledwo przeciskał się przez rzędy ciasno ustawionych obok siebie ławek.

- No dobrze - rzekła po oficjalnym przywitaniu mnie, jako nowego ucznia - dziś zajmiemy się nowelą pt.  „Sokół”  Boccaccia. Otwórzcie podręczniki na...

- Coś mnie ominęło? - Do sali wpadła jak burza wysoka dziewczyna w czarnych, obcisłych ciuchach. Nie trzeba było wiele spostrzegawczości, by stwierdzić, że jest pijana. Pani Iwona zmierzyła ją groźnym spojrzeniem, ale ku mojemu zdumieniu powiedziała tylko:

- Nie. Zajmij swoje miejsce Diano. - Kiedy ruszyła chwiejnym krokiem ku ostatniej ławce trzeciego rzędu, przyjrzałem się jej końskiej twarzy oraz popielatym włosom, zwisającym smętnie kilka centymetrów powyżej ramion, po czym doszedłem do wniosku, iż nigdy wcześniej nie widziałem tak brzydkiej dziewczyny.

- Na czym to ja... ach tak: podręcznik strona 54. Czytajcie. - Zapadła cisza. Zauważyłem, że niektórzy czytają, a inni tylko udają, ukradkiem zerkając na Dianę. Po kilkunastu minutach pani Iwona zadała pytanie:

- Więc o czym waszym zdaniem opowiada ta nowela? - Postanowiłem się zgłosić. Po pierwsze, żeby zapunktować. Po drugie, by popisać się inteligencją. A po trzecie, żeby odwrócić uwagę wszystkich od pijanej dziewczyny.

- Tekst mówi o poświęceniu w imię miłości. Jego symbolem jest sokół.

- Bardzo dobrze - pochwaliła mnie pani Iwona. Nagle z tyłu klasy dobiegło głośne prychnięcie.

- W imię miłości? Niby do kogo? - Zacisnąłem palce, aż zbielały mi kostki. Zmusiłem się, by odwrócić głowę i spojrzeć na Dianę.

- Do monny Giovanny oczywiście - odparłem, starając się, by mój głos zabrzmiał lekceważąco. Dziewczyna zamrugała kilkakrotnie, jakby niedowierzając.

- Federigo nie kochał monny Giovanny! Powiem więcej: on jej nawet nie pragnął. Pożądał ciała tej biednej kobiety, bo była najpiękniejsza we Florencji.

- Mylisz się Diano! To błędna interpretacja - rzekła nieznoszącym sprzeciwu tonem nauczycielka. - Norbercie, proszę: wytłumacz klasie, jakie jest przesłanie noweli Boccaccia.

- No cóż... - odchrząknąłem, próbując zebrać myśli. - Jak już mówiłem: dowód na prawdziwość uczuć Federiga stanowi sokół. To stworzenie było jego najcenniejszym dobytkiem, a co ważniejsze jedynym przyjacielem. Poświęcił go dla monny Giovanny, więc MUSIAŁ ją na prawdę kochać.

- Ha ha ha! Schlałeś się, czy jak? - Diana wyglądała na szczerze rozbawioną, a ja miałem ochotę przyłożyć jej z liścia.

- Co ty wygadujesz bezczelna dziewucho?! - Pani Iwona cała poczerwieniała.

- Pytam, bo ja jestem cholernie pijana, ale mimo to nie powiedziałabym takiej głupoty. - Wstała, po czym przysunęła krzesło do mojej ławki.

- Wracaj na miejsce! - rozkazała nauczycielka. Diana zignorowała polecenie.

- Zabicie sokoła jest symbolem sprzedania się. - Czułem ciepły oddech dziewczyny,cuchnął tanim winem.

- Federigo nie otrzymał ziemi, ani zaszczytów - podjąłem.

- Widzę, iż nie doczytałeś do końca. Błąd. Koniec jest najważniejszy, bo dzięki niemu utwór nabiera znaczenia. Po ślubie z Giovanną dostał całą  jej fortunę. - Popatrzyła mi głęboko w oczy z nieskrywaną pogardą. - Zaś sam sokół to dusza Federiga, rozumiesz? Sprzedał własną duszę! Swoją wolność! Czy to nie straszne? - Wtedy pomyślałem, że twarz Diany z bliska jest jeszcze brzydsza, ale jej oczy...

- Marsz do pokoju dyrektora! - Pani Iwona nagle znalazła się przy nas. Chwyciła dziewczynę za ramię i szarpnęła mocno.

- Sama trafię. - Diana wyrwała się nauczycielce. Gdy opuszczała klasę, prawie się już nie chwiała.